Odkryłam wąziutką i krętą ścieżynkę, równoległą do szerokiej drogi wybrukowanej tęsknotą, żalem i żałobą.
Nie mogę się jej nadziwić..
Wypogodziłam się.
Spokojnie obserwuję smutek rozpływający się w błękicie nieba..
Chłonę życie i pozwalam pochłonąć się życiu..
Jestem zdrowa, na ile tylko w mojej sytuacji zdrowa być mogę,
Po kilku latach znów odwiedziłam flamingi,
Moja faworytka zajęła doskonałe drugie miejsce w The Voice of Poland,
Zarezerwowałam pokój u stóp Trzech Koron..
Spokojnie mi.. zielono..
Miło:) I blog się rozzielenił, żywo tutaj, radośnie. I przyszedł czas, w którym odnalazłaś tę drugą ścieżkę, małą, wąską, ale śliczną.
OdpowiedzUsuńZrobiło mi się jakos spokojnie jak to przeczytałam... zielono ..:)
OdpowiedzUsuńZielono, ciepło, spokojnie - tak się czyta ten wpis...
OdpowiedzUsuńI tak jakoś pogodnie na sercu - mam nadzieję, że w Twoim sercu także :)
Łoooo, mój ulubiony kolorek. Nareszcie, dziewczyno! Buziak :)
OdpowiedzUsuńJejku, ale sie ciesze!!! Zycze Ci coraz szerszej tej cudnej drozki, coraz wiecej zieleni i odkrywania na nowo wszystkich innych kolorow zycia:-) Pozdrawiam Agnieszka
OdpowiedzUsuńCudnie :-*
OdpowiedzUsuńLorely.... wzruszyłam się Twoim szczęściem!! trzymam kciuki, żeby trwało jak najdłużej. A na szczycie Trzech Koron pomyśl o mnie, zdobywałam go w sierpniu w pocie czoła :)
OdpowiedzUsuńJak tu ionaczej :) milo i swojsko i zielono :)
OdpowiedzUsuńusmiechaj sie :)
Witaj Lorely...
OdpowiedzUsuńZaskoczenie zielonym.
Ale to dobrze.
Człowiek powinien być szczesliwy...
Po prostu powinien...
A wiosna jest piękna... Kocham zielen wiosny. Ale najbardziej kocham niebieskie niebo:)
W zasadzie to dziwne, ze ono bywa takie piękne...
Całusy...
Nadzieja ma kolor zielony.
OdpowiedzUsuń- tak myślał po cichu ten klon.
Nadzieja ma kolor zielony,
na przekór krakaniu wron.
Nadzieja ma kolor zielony,
zielony jak wiosna i maj.
Choć kraczą ci wrony,
ty nie bądź zmartwiony,
zieloną odpowiedź daj! ;)