Zlekceważone przeczucie

Nie pamiętam, czy to był jeszcze mroźny dzień, czy już bliższy wiośnie.. czy wróble rozgrzewały się jak dziś, głośnym ćwierkaniem porozrzucanym po okolicznych krzakach.. albo czy mgła nie ograniczała ruchu na Okęciu.

Pamiętam, że zatrzymał się w przedpokoju,  poprawiając przed lustrem kołnierz  kurtki.
Kiedy na chwilę zetknęły się nasze spojrzenia.. jak błyskawica pojawiła się myśl - przytul się do niego, pożegnaj - i tuż za nią druga - nie rób scen, przecież wróci za dwa dni.
Szerokiej drogi.

Kilka godzin później wiedziałam, że już nigdy nie wróci. Z drogi ściągnięto samochód pogięty jak puszka po piwie..

Mój ojciec nie był łatwym człowiekiem i przez całe moje nastoletnie życie toczyliśmy wojny, ale ponieważ rzeczy mają tendencje do układania się, w końcu i nam się udało. Wspólne tematy, długie dyskusje, w końcu wzajemne zrozumienie.. jego nalewka wiśniowa robiona specjalnie dla mnie..
I wtedy odszedł.

Dziś mija dziesięć lat, a ja wciąż mam tamtą przedpokojową scenę przed oczami i poczucie winy, że odrzuciłam podsuwaną przez podświadomość możliwość pożegnania..