Dwadzieścia lat minęło

Pamiętam jak wczoraj, sześcioletniego Starszego siedzącego na kanapie i przeglądającego album ze zdjęciami. Byłam zajęta pieluchami jego brata, gdy usłyszałam charakterystyczne pociąganie nosem.
- Płaczesz ?? Co się stało ??
- Bo.. jak sobie.. pomyślę, jaki byłem malutki, a teraz... taki duży... to mi tak żal.... - wyjąkał wśród łez mój syn.
Zupełnie nie wiedziałam jak się zachować. I śmiać mi się chciało i było go trochę szkoda. Nie przekonywały go moje zapewnienia, że ciągle jest i jeszcze długo będzie malutki. Ostatecznie uciekłam się do jakiegoś lizakowego, czy wafelkowego argumentu.

Dziś przezornie dołożyłam coś słodkiego do prezentu, a później wspięłam się na palce i złożyłam życzenia.
Starszy złapał się za głowę - Muśka, dasz wiarę ?? właśnie przestałem być nastolatkiem !!
Ciastko to zbyt mały kaliber na tę okoliczność. Stwierdził, że musi się napić.