Rutynowe upokorzenia

Wielki, szary moloch  przywitał mnie skąpany w słońcu. Fabryka życia i śmierci. Niezliczona ilość anten i nadajników na dachu znowu uruchomiła myślenie o konflikcie interesów.. chyba, że dobroczynne działanie pól elektromagnetycznych na nowotwory trzymane jest w głębokiej tajemnicy.

W środku już nie było tak słonecznie. Maszyna wypluła mi numerek 341 i  po godzinie zasiadłam pod gabinetem. 
W szarym, smutnym korytarzu, tłum szarych smutnych ludzi.
Niewielu rozmawiało. Obok szeleściły kartki czytanej gazety, gdzieś folia zdejmowana z kanapki.
Co jakiś czas ktoś podrywał się na dźwięk swego nazwiska.

Kontrolne, rutynowe badanie. Wygląda dokładnie tak, jak się nazywa.
- Gorzej się pani czuje ? A bo to już tak będzie, raz lepiej raz gorzej, trzeba diety przestrzegać. Jakiej ? A to już musi sobie pani opracować. Nie można jeść wszystkiego, nawet ja nie jem.. bo mi nie smakuje (!!)
Kiedy odbieram wyraźny sygnał, że wizyta dobiegła końca, zdezorientowana pytam o badanie krwi na markery i  obiecany kilka miesięcy temu kontrolny tomograf.
- Tomograf ?? Z pani odczynem popromiennym ?? A kto pani zrobi ??
- Podejrzewam, że od tego są radiolodzy, ale mogę się mylić, dlatego pytam.
- Proszę pani, tu ja decyduję ! Nie ma wskazań do tomografu, jakby były, to bym zlecił !
Zaczynam rozumieć, że przyszłam po prostu nieprzygotowana. Już nie pytam, skąd mu wiadomo o uniemożliwiającym takie badanie wysokim odczynie popromiennym. Z oczu mi nie wyczytał, bo w nie nie patrzył.. coraz jaśniejsze, stają się metody kwalifikacji. Trudno, nie umiałam się znaleźć.
Opuszczając szpital wczesnym popołudniem spojrzałam na tablicę świetlną nad rejestracją. Numer 837 i kolejka szarych, smutnych ludzi..
Na zewnątrz słońce..

Tomograf, to jedyne badanie, którym  w moim przypadku wiarygodnie można określić faktyczny stan zaawansowania lub remisji choroby. Chciałam tylko wiedzieć, czy mogę sobie planować wakacje, czy powinnam raczej się skupić na najbliższych świętach. Chciałam stanąć na nogi, a ciągle wiszę.