Podróż sentymentalna

Mazury przywitały nas ostrym słońcem i chłodnym, rześkim powietrzem, a mama.. jak to mama :), otwartymi ramionami i zastawionym stołem. Dawno tam nie byłam. I zawsze miałam tysiące usprawiedliwień.  Za ciepło, za zimno, za daleko, za dużo pracy, za mało czasu, zbyt źle się czuję..
A tam też czas nie stoi w miejscu. Coś wybudowali, coś zburzyli, wycięli stare brzozy.
Dzieci dorosły.. i ich dzieci też już dorosły..
Niby moje dzieciństwo, a całkiem obce miejsce.
Gdy poszłam zapalić znicz na grobie ojca, stwierdziłam, że  mam tam więcej znajomych niż na ulicach. Sąsiedzi.. nauczyciele.. znajomi z  jednej klasy.. z podwórka..
Poczułam się jakbym miała 100 lat... Ciągle jestem..

Dostałam od mamy nowe, pachnące jeszcze farbą wydanie "Księgi ogniw". Księga - dokument, historia wielu miejsc po których chodziłam i wielu ludzi, których znałam, albo o których słyszałam.. Opowieści, anegdoty, stare zdjęcia..
Wspomnienia..

W drodze powrotnej nie odezwałam się ani słowem. Bocelli kołysał serce, a ja przewracałam w głowie karty swojej prywatnej księgi ogniw i byłam daleko... wiele lat stąd..
Widziałam dziadka z pajdą drożdżowego ciasta z kruszonką i kubkiem kawy Inki, jego ukochane, najpiękniejsze we wsi konie.. babcię wyciągającą z pieca wielkie, pachnące bochny chleba.. Biegłam przez zielone podwórko z psem plączącym się pod nogami.. siedziałam na starej, przewróconej jabłonce przy drodze.. strzelałam z procy do poustawianych na murze puszek..  w blaszanym kubku piłam ciepłe jeszcze, mleko z pianką, prosto od krowy.. i rozbiłam się rowerem o mur solidnego, przedwojennego magazynu..
I nie miałam jeszcze pojęcia, co życie mi szykuje...