Sezon na anioły

Pociemniało, poszarzało. I mimo, że krótkie dni jeszcze wyjątkowo łaskawe, to wieczorny, wilgotny chłód skrada się pod same okna. Znów zapalam świece , próbuję  rozpachnieć szarość imbirową herbatą w kubku z owieczkami. Zasuwam kolorowe rolety na zapłakane deszczem szyby.
Na próżno. Nie udaje się rozproszyć późnojesiennego nastroju.

Myślałam, że to wystarczy.. że mogą być lekarstwem te cztery ściany i sufit nad głową.  A jednak, mimo że  na parapecie moje kwiaty, na stole moja bambusowa misa z moimi jabłkami i mój kot na kolanach.. to nie moje miejsce.. nie ma tu mnie..
Ściga mnie pustka, kroki odbijają się echem.. Snuję się w tej samotności, ani zdrowa, ani chora.. sprawdzam palcem grubość kurzu na półkach, a po piętach depcze mi poczucie tymczasowości i beznadziei. Czuję jak macki tęsknoty oplatają mnie coraz szczelniej.

W radiu po raz kolejny Tears in heaven i znów zbyt mało powietrza na oddech.. Czy będziesz znał moje imię..? Czy weźmiesz mnie za rękę..?

Dokładnie wyrabiam ciasto z mąki i soli.. rozstawiam słoiczki z farbami.. przygotowuję pędzelki..
Złoty anioł puszcza oczko, ruda anielica macha stópką, przeciąga się uśpione w skrzydłach maleństwo.. wyglądają nowego towarzysza.
Ten będzie na pogodę.
Przyklejam mu uśmiech, maluję kalosze energetyzującą pomarańczą. Może uda mu się zatańczyć w listopadowym deszczu..