Ucheś mama !!

Cicho gra radio.. Azor co chwila wskakuje na kolana i mrucząc upewnia się, że jestem na pewno.  Szczypią mnie ramiona, świeci nos, a czoło przyozdabia czerwony placek.
Słońce potraktowało mnie bardzo ciepło. To był miły weekend.
Mimo poprzedzających go wielkich wątpliwości, rozterek i mniej czy bardziej wydumanych obiekcji.
Po raz pierwszy od śmierci Młodszego, nie spędziłam go na cmentarzu, a pozwoliłam wywieźć się z miasta w celach czysto wczasowych.
Przytulny dom na skraju innego miasta, fascynujący właściciele, przyjaciele.. Całonocne Polaków rozmowy przy trunkach przeróżnych, spacery.. rozgwieżdżone niebo.. Jakiś taki, inny świat.
Jakby coś zwolniło, coś się zatrzymało, coś zanikło.. Spojrzałam z innej perspektywy na siebie, na swoje życie, na Jedynaka.. Wiem, że to dobry człowiek.
I kocha mnie tak, jak prawdopodobnie nikt nigdy nie pokocha.. może i ja też mogłabym go pokochać..
A dzisiaj zwiedzając miasto nie mogliśmy nie wejść do Katedry. I może to klimat tego miejsca.. jego powaga i majestat, ale myśli popłynęły daleko.. tam, nie wiadomo gdzie.. Zaczęłam się zastanawiać, czy to jest w porządku..  ten spokój we mnie.. wyciszenie..
Przecież nie żyje moje dziecko.. jego noska, już nigdy nie przypiecze słońce.. nie pokażę mu tych wszystkich pięknych miejsc..
Czy to w porządku, że czuję się tak bezpiecznie ? Że jest mi tak po prostu dobrze..? Czy to znaczy, że zapomniałam ??
I kiedy tak rozmyślałam, nagle stanęłam oko w oko z obrazem, jakiego miniaturę dałam Młodszemu na tę ostatnią drogę.. i w tej samej chwili poczułam jak idący dotąd gdzieś za mną Jedynak, szuka mojej dłoni i mocno ją ściska..
Może to nadinterpretacja.. może moje chorobliwe niemal doszukiwanie się znaków i przesłań z tamtej strony.. ale poczułam, że właśnie tak powinno być..
Poczułam jakby mi mój syn pomachał tym obrazkiem i zawołał - ucheś mama !! , tak jak wtedy, gdy jako trzyletni berbeć polował na mnie z aparatem fotograficznym, wyskakując w najmniej spodziewanych momentach z różnych zakamarków mieszkania....