Majówka

Widziałam, że zrobiło się się jej przykro, kiedy powiedziałam, że nie skorzystam z jej zaproszenia na majówkę. Mi też nie było łatwo. Wiedziałam, że jej zależy..że planuje, przygotowuje.. czeka.. Kilka dni układałam sobie w głowie co i jak jej powiem.. a i tak nie potrafiłam wydusić nic poza - przepraszam, nie mogę..
Zapraszała wiele razy.. wybrałam się raz.. dwa lata temu. W taki dzień jak dzisiaj spakowałam kilka rzeczy do plecaka, wzięłam Młodszego za rękę, wysiedliśmy na małym dworcu pod Łowiczem..i .. no właśnie... Pamiętam każdą trawkę przydeptaną jego butem.. kręgi na rzece, rozchodzące się po wrzuceniu przez niego patyka.. pamiętam wilgoć psiej sierści.. zapach deszczu, który zaskoczył nas na spacerze.. Pamiętam jaka byłam szczęśliwa jego radością, kiedy okazywało się, że jest o niebo lepszy w kopaniu piłki...Pamiętam niemal każdą chwilę.. Mam głowę pełną jego śmiechu... Tak pełną, że wydaje mi się, że wariuję..
Nie potrafiłam jej tego wszystkiego powiedzieć.. Ale wiem, że mój wyjazd nie byłby dobry ani dla niej.. ani dla mnie.. ani dla nikogo, kogo bym spotkała.. bo tam nic się nie zmieniło...
Bo nie potrafiłabym stanąć na tym dworcu..pójść tą drogą.. usiąść na tej ławce..
Jeszcze nie.. a może już nigdy..