Szokoterapia

Po tysiąc pięćdziesiątej rozmowie i po kolejnej, jak stwierdziła dyrektorka, ostatecznej wizycie w jej gabinecie, poddałam się.
Powiedziałam - Ok Starszy. Masz rację, to twoje życie, twoje wybory i twoje decyzje. Skoro ciebie męczy nauka, a mnie męczy wysłuchiwanie tych wszystkich przykrych rzeczy o tobie, to może skończmy tę farsę. Skoro udajesz, że chodzisz do szkoły, udajesz, ze się uczysz, udajesz, że ci zależy i to wszystko robisz dla mnie, to ja dziękuję. Rzuć tę szkołę, ja się zgadzam. Ty będziesz zadowolony, a ja spokojniejsza. Możesz nie chodzić tam choćby od jutra, mnie to nie obchodzi. Mnie obchodzi tylko, żebyś tutaj (znaczące popukanie palcem o blat szafki) regularnie kładł pieniądze na życie. Masz tydzień na znalezienie sobie pracy.
Nie spodziewał się takiej zmiany frontu. Bo to mi zawsze zależało bardziej. Zbaraniał totalnie. Nagle okazało się, że decyzja o nim samym zależy od niego, że ja umywam ręce. I usłyszałam, że herezje opowiadam, że chyba nie wyobrażam sobie, że on przestanie się uczyć, że zamierza tę szkołę skończyć i... odetchnęłam z ulgą, że nie przyklasnął memu pomysłowi.. Ciekawe na jak długo...