Życie po śmierci

Uczę się siebie nowej.. próbuję tchnąć życie w tę kukłę, która została po tej, która umarła.
Nie wychodzi.. mija dzień za dniem i nic się nie zmienia. Przemijanie obdarte z poczucia bezpieczeństwa, z poczucia jakiejkolwiek kontroli nad życiem. Wypełnione bólem i rozpaczą. Żalem za tym wszystkim, czego nie powiedziałam, nie pokazałam, nie zrobiłam.. i za tym co zrobiłam.. Ból wobec którego już nic nie boli..
I brak wspomnień.. czarna dziura...
Mój syn ofiarował mi 10 cudownych lat.. a teraz wszystkie wspomnienia zdominował jeden dzień.. dzień jego śmierci.. Od godz 11 do 19 mogę go odtworzyć sekunda po sekundzie.. a nie potrafię przypomnieć jego śmiechu przy śniadaniu .. rozmowy poprzedniego wieczora..
Wszystko się skończyło..
Umarła wiara.. umarła nadzieja..
tylko miłość jest nieśmiertelna..