Kiedy dotykałam leżącego obok mnie, maleńkiego człowieczka zawzięcie ssącego piąstkę.. z imponującą ilością włosów na główce, dotykałam jądra szczęścia...
Od kilku lat ten dzień niezmiennie boli..
Smakuje goryczą żalu i tęsknoty,
Bezsilnością i bezradnością,
że już tylko pamięć..
że tylko tu ...
i tylko tak....
Ściskam Agatko, nie powiem nic mądrego...
OdpowiedzUsuńPrzytulam.......
OdpowiedzUsuń.............
OdpowiedzUsuń:( :( :( przytulam Cię kochana...
OdpowiedzUsuńsmutno..
OdpowiedzUsuńJa tez nie powiem nic madrego.Przytulam.:**planeta
OdpowiedzUsuńZapalam znicz dla Niego.....
OdpowiedzUsuńJestem i mocno sciskam :) On Cię widzi i kocha...pamietaj. [*]
OdpowiedzUsuńNawet nie potrafię sobie wyobrazić takiego bólu...
OdpowiedzUsuń[*] .......... Przytulam najmocniej,jak potrafię.Czytam wszystko,co napiszesz,ale czasami słowa nie chcą się w głowie poukładać...Brak słów.Po prostu......
OdpowiedzUsuń[*] ...................Przytulam najmocniej,jak potrafię...Czytam wszystko,co napiszesz.Często jednak po prostu brak mi słów,żeby coś napisać....po prostu.Przytulam :*
OdpowiedzUsuńTo mój jedyny i ulubiony blog:)Ty tak pięknie piszesz..ŻAL że temat taki smutny. Mam nadzieje, że pisanie Ci odrobinę pomaga
OdpowiedzUsuńukojenie jest jeszcze wtedy kiedy mamy jakieś pozytywne haczyki wspomnień po tych co odeszli.... ja takiego szukam ale za nic nie mogę odnaleźć i się uczepić.
OdpowiedzUsuń