Tak dawno.. a pamiętam jak wczoraj
Ten uśmiech losu, kiedy po raz drugi obdarowywał mnie szczęściem
W najczystszej postaci..
A dzisiaj znowu zapalę znicz dziesięcioletniemu dziecku
Zamiast wyściskać dziewiętnastoletniego młodego człowieka..
Małość mojej wyobraźni mnie przeraża..
Przytulam mocno ....
OdpowiedzUsuńA dla Artura wirtualne światełko [*]
Będę się za Ciebie modlić. Lorely! Za Młodszego też!
OdpowiedzUsuńJestem z Tobą Agato, ściskam.
OdpowiedzUsuńTrzymaj sie mocno :) jestem przy Tobie myslami :)
OdpowiedzUsuńWitaj, pięknie napisane, ból poczułam w sercu, bo jestem mamą, bo ciągle się boję, że coś przeoczę, na coś nie poradzę... Wzruszyłam się
OdpowiedzUsuńPodziwiam Cię i szanuję za to, że w ogóle dajesz radę iść, Kochana..
OdpowiedzUsuń